En dan breekt de zomer door

Dit is het leven zoals wij het dromen. Het plaatje klopt. De honden, wijzelf, de natuur, de tijd… alles ademt in hetzelfde ritme, alles smelt in één. We struinen rond, zonder bestemming en zonder plan.  

Dwalen, kijken, tukje doen en je vol vreten met ontdooiende lemminglijkjes.

Hmmmmmmmm, njammie!

We lopen hier niet alleen: een veelvraat is ons voorgegaan. Het dier zelf krijgen we niet te zien, maar ongetwijfeld is het omgekeerde wel het geval en dan denken we maar: Heeeey, de wolverien heeft ons gezien!

Maar ook een hemel-op-aard heeft zijn grenzen. Niets blijft eeuwig duren. Als we op Senja aankomen, breekt de zomer door, de temperatuur stijgt van 3° naar 20°.

Het ijs smelt , de witte wereld krijgt volop kleur.

Op de wegen verschijnen de mobilhomes, auto’s met dakkoffers en fietsers met zwaargeladen reistassen. De zomervakantie is begonnen!

En meteen weten we ook weer waarom de zomer niet ons favoriete reisseizoen is: daar zijn de muggen, de bijtvliegen, de knutjes! Massaal en agressief op rooftocht naar bloed. Stapelgek word je van die krengen!

Het is alsof Daisy er ook genoeg van heeft: ze geeft er de brui aan en we kunnen niet meer verder.Wat volgt zijn dagen vol spanning, zorgen en stress, veel gedoe met garages en verzekeringen. Het zijn geen fijne dagen en het verhaal kent helaas geen goeie afloop.  Het komt er op neer dat onze oude dame moet gerepatrieerd worden. Wat onszelf betreft: we krijgen een huurwagen om tot Oslo te rijden, waar Gert het vliegtuig naar huis neemt en ik met de honden achterblijf aan ons plekje aan het Risen-meer (waar ie me later weer zal ophalen).

Het was niet de bedoeling dat het zo zou lopen, maar plots is de cirkel rond en ben ik weer op het punt beland waar dit verhaal in april begon. De weidse horizonten vernauwen tot een cocon in het woud. De schoonheid nestelt zich weer in de ontdekking van zoveel kleine, simpele dingen…

Dank iedereen voor het lezen en de fijne reacties.

We hopen dat we die wonderlijke, ongerepte Noordelijke wereld een beetje tot bij jullie hebben kunnen brengen…